Vandaag, op Werelddag voor Zelfmoordpreventie, wil ik even stilstaan bij een onderwerp dat vaak moeilijk te bespreken is, maar waar zoveel mensen mee worstelen: de donkere momenten in het leven waarin wanhoop de overhand neemt. Mijn gezin heeft dit van dichtbij meegemaakt toen mijn zoon een zelfmoordpoging deed. Het was een periode vol angst, onmacht en verdriet. Maar in die duisternis was er ook een lichtpunt. Zijn plusmama heeft hem letterlijk en figuurlijk gered, en samen begonnen we aan een lange weg naar herstel.
Het pad naar genezing is niet eenvoudig. Het vraagt tijd, geduld en heel veel liefde. Mijn zoon heeft, dankzij de steun van zijn gezin en de juiste professionele hulp, stap voor stap weer zijn leven kunnen oppakken. Het is een proces van vallen en opstaan, maar elke dag zien we zijn veerkracht groeien.
Zelfmoordpreventie begint met luisteren, met er zijn voor elkaar en met het doorbreken van het taboe rond psychisch lijden. Het kan levens redden, zoals het leven van mijn zoon. Daarom deel ik dit verhaal vandaag. Laten we blijven praten over mentale gezondheid, open zijn en steun bieden aan diegenen die het moeilijk hebben.
Mocht je zelf ooit in zo’n situatie zitten of iemand kennen die hulp nodig heeft, weet dan dat er altijd hoop is. Samen kunnen we levens redden.
Start hier met schrijven...